Jest nieinwazyjną metodą diagnostyczną dającą możliwość oceny czynności bioelektrycznej mózgu. Elektrody umieszczone na powierzchni skóry rejestrują potencjał elektryczny, który za pomocą odpowiedniego wzmacniacza tworzy zapis zwany elektroencefalogramem.
Za polskiego prekursora EEG uważa się Adolfa Becka, który w 1890 r. opublikował swoją pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pierwsze badanie EEG na człowieku przeprowadził psychiatra Hans Berger.
Badania EEG znalazły szerokie zastosowanie w diagnozie oraz monitorowaniu zaburzeń takich jak padaczka, zaburzenia snu, stan śpiączki oraz śmierci mózgu jak również chorobach organicznych mózgu i zatruciach substancjami neurotoksycznymi.
Aparatura elektroencefalograficzna jest ponadto wykorzystywana w treningu umysłu – Biofeedback.
Wyróżnia się wiele typów fal mózgowych, m.in. fale alfa, beta, theta, gamma czy delta. Podczas badania poddane zostają analizie: szybkość przepływu tych fal, amplituda, kształt, konfiguracja, zróżnicowanie przestrzenne, proporcje udziału różnych fal, symetria bądź asymetria zapisu oraz występowanie grafoelementów napadowych.
Podczas badania wykorzystuje się stymulacje jak reakcja zatrzymania, fotostumulacja, hiperwentylacja, senność, zasypianie oraz sen. Celem jest uwidocznienie ewentualnych patologicznych zmian czyności bioelektrycznej mózgu.
